In de winter van 2009, precies een dag voor kerst, zat ze daar. Bovenin onze carport. We kwamen net terug van kerstboodschappen en er lag een flink pak sneeuw (dat bleef liggen tot in februari!).Ik vroeg mijn man, Jarl, even wat kattenvoer te halen. Ik pakte de poes op en naam haar mee naar het atelier. Ze was heel mager en zat vol met klitten in haar mooie vacht. Op haar flanken en onder haar oren was het echt heel erg. Het zat zo dicht op haar huid en ik vroeg me af hoe dat nou verder moest. Eerst maar eens zien wat voor vlees we in de kuip hebben.
Tijdelijk hebben we haar in een levensgrote bench geinstalleerd, compleet met kattenbak, zacht bedje en eten en drinken.
Ik had alle instanties gevraagd, nergens stond ze als vermist. Bij de da bleek ook dat ze niet gechipt was.
Na twee weken was ze dus officieel van ons.
De kerstvisite (mijn man zijn zus met twee doezen) was weer vertrokken en wij installeerde Lola (we vonden haar direct een echte Lola) compleet met bech in de huiskamer. Toen bleek madam krols, en niet zo'n beetje ook. Ze probeerde Oscar te verleiden en die werd er echt helemaal
raar van. De meest verstandige optie was steriliseren.
Lola is heel langzaam aan ons en de drukte van Bennu en Phoenix gewend. Wij vermoeden dat Oscar en zij elkaar al kenden.
Ze hoort er helemaal bij en het is een echte dame (met sterallures!)Lola is een echte jaagster. Alles wat beweegt is voor haar prooi. In huis is ze echt een lieve schat. Ze praat veel (net als Oscar) en vraagt of je nog van die heerlijke kattensnoepjes hebt. Een heel grappig detail: ze is buitengewoon gehoorzaam. 'Lola kom, we gaan naar binnen.' En ze loopt direct met je mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten