Oscar

In februari 2003 vonden we op ons erf een zwarte kat. En het zag er niet best uit. Hij liet zich niet pakken en liet heel duidelijk merken dat hij doodsbang was. Ik belde de dierenambulance, die meteen kwam. De kat werd onder het hok vandaan gehaald en ik schrok me wezenloos. Hij was zwaar gewond, zijn schouderbot stak door zijn vel heen (sorry, maar dit onsmakelijke deel hoort er nu eenmaal bij).
De medewerkers vroegen of ik eigenaar was van de kat. Ik zei van niet en ik stelde voor dat ik de kat wel wilde adopteren als hij er bovenop kwam en als bleek dat hij een beetje sociaal was. (In die tijd hadden we al 4 katten). Hoewel ze het somber inzagen, zeiden ze: 'Tuurlijk mevrouw.'

Bij de dierenarts aangekomen kreeg hij een warme infuus om hem op temperatuur te brengen. Maar hij moest zelfs in een
warme handdoek boven de cv gehouden worden om warm te worden. Eigenlijk was hij zo goed als dood.  Maar Oscar kwam bij...

Het zwaarste kwam nog, hij moest geopereerd zodra zijn toestand het toeliet. Een paar weken later heeft de DA heeft zijn rechtervoorpoot, inclusief schouder, geamputeerd.
Elke dag ging ik bij hem op ziekenbezoek, ook al was het officieel nog niet mijn (onze) kat. De da-assistente had hem Oscar gedoopt. Het was in de periode van de Oscaruitreikingen dat hij daar binnen-gebracht was. En hij verdient niet alleen een Oscar, hij is ook een echte OSCAR!

Oscar heeft het heerlijk naar zijn zin bij ons en het is een echte gezelligerd, met karakter, dat zeker. Hij is zoals een echte (je-weet-wel) kater hoort te zijn: lui, een echte levensgenieter en als er een muisje recht zijn bek in loopt, heeft hij de jacht er ook weer opzitten.